Boerderij waar Johan van Veen, de grondlegger van het Deltap

Geboren op 21 december 1893 op de polderboerderij Dwarsweg 52 te Uithuizermeeden, groeide hij vanaf zijn derde jaar op aan de Hefswalsterweg 43. Tijdens zijn werk bij Rijkswaterstaat wezen zijn onderzoeken uit dat de zwakke en te lage Zeeuwse dijken niet bestand waren tegen stormvloeden. Daarom werd in 1939 de Stormvloedcommissie opgericht. Zowel het voorlopige (1940) als het definitieve rapport in 1946 beschreef de kritieke toestand van de Zeeuwse en Zuid-Hollandse dijken en stelde voor om behalve de dijken te verhogen ook de zeegaten af te sluiten.
Van Veen hanteerde een alternatieve berekeningsmethode die niet overal weerklank vond: men geloofde niet dat zijn berekeningen juist waren. Ondanks de rapporten waarin hij de ernst van de situatie beschreef, dacht men dat het niet zo'n vaart zou lopen. Zo besloot weekblad Elsevier in 1952 een interview met hem niet te publiceren om geen 'onnodige’ paniek te zaaien.
Toch kreeg de Studiedienst begin december 1952 opdracht om afsluiting van de zeegaten tussen Walcheren en Voorne te bestuderen. Op 29 januari 1953 werd de opdracht tot afsluiting ondertekend. Twee dagen later voltrok zich de Watersnoodramp in Zeeland.
Omdat Van Veens plannen voor de afsluiting al klaar lagen, kon de direct in februari ingestelde Deltacommissie in mei 1953 al de eerste adviezen presenteren. Het eindrapport werd in december 1955 naar de Kamer gestuurd. In mei 1958 werd de Deltawet aangenomen.
Van Veens laatste plan betrof zijn geboortestreek. In 1945 onderzocht hij de waterstaatkundige toestand van de Eemsmonding. Hij kwam met het idee voor een zeehaven in Noordoost-Groningen. Ook dit plan bleef nog lange tijd op de plank liggen. Pas in 1959 werd het opgepakt en uitgewerkt. Zijn laatste reis naar de minister-president maakte hij met het plan voor de Eemshaven onder de arm. Hij stierf onderweg naar Den Haag in de trein.
deverhalenvangroningen.nl/alle-verhalen/johan-van-veen-voorzag-de-watersnoodramp-van-1953