Stadtpfarrkirche Sankt Marien Angermünde

De grote parochiekerk van Angermünde kijkt terug op bijna 800 jaar geschiedenis. Zelfs van buitenaf zie je de afzonderlijke bouwdelen van de verschillende soorten metselwerk. Het oorspronkelijke gebouw bestond uit kubusvormige veldstenen. Vanaf de 17e eeuw werden verschillende toevoegingen in de baksteengotiek gebouwd. Het meest in het oog springend is de indrukwekkende kerktoren. Daarnaast werden de oude, veel kleinere ramen in het schip vervangen door hoge boogramen.

Een van de belangrijkste kerken in de Uckermark en het oudste gebouw in Angermünde is de St. Marienkirche. De Marienkirche, die al van ver zichtbaar is, verheft zich op het hoogste punt van de stad met zijn imposante westwerk. De kerk had oorspronkelijk maar liefst 17 zijaltaren, een groot triomfkruis met negen heiligenbeelden, een renaissancealtaar uit 1600, naast de Marienkapelle aan de noordzijde, een zuidkapel die vóór 1730 werd afgebroken, verschillende galerijen en waarschijnlijk een groot aantal schilderijen en grafstenen.

De St. Marienkirche Angermünde werd rond 1250 voltooid als parochiekerk en is grotendeels in oorspronkelijke staat bewaard gebleven. Aangezien het noorden van Brandenburg (Uckermark en Prignitz) "zeer rijk" is, werd veldsteen (graniet) gebruikt als bouwmateriaal voor de kerk, een bouwmateriaal dat ter plaatse overvloedig aanwezig was. Het is hier tijdens de ijstijd afgezet. Voor de bouw van de kerk werd het graniet in regelmatige blokken van ongeveer dezelfde grootte uitgehouwen en in lagen van dezelfde hoogte dichtgemetseld. Graniet is een zeer duurzaam en veerkrachtig materiaal dat vaak werd gebruikt voor de bouw van versterkte kerken. Wat Maarten Luther beschreef met het koraal "Een sterk kasteel is onze God" werd ook zo begrepen door de kerk en haar toren. Ook de Angermünderkerk werd in deze geprefereerde constructie en in Romaanse stijl met schip en koor in de eerste helft van de 13e eeuw gebouwd. Ongeveer 100 jaar later begon de gotiek van het gebouw: de gewelven en de grotere ramen zijn daar vandaag nog steeds het bewijs van.