Der Blinde und der Lahme

Meints liet zich inspireren door een gedicht van Christian Fürchtegott Gellert (1715-1769) en het daarin geformuleerde idee dat twee onvolkomenheden samengaan voor wederzijds voordeel. Je onthoudt dat je niet jaloers naar het voordeel van de ander moet kijken en klagen, maar dat je elkaar moet steunen. Op de voet is het gedicht van Gellert gegraveerd.

Een blinde man dwaalt doelloos door het bos. Plots struikelt hij over iets op de grond en valt uitgestrekt. Terwijl de blinde man op de bosbodem rondsnuffelt, ontdekt hij dat hij over een man is gevallen die op de grond gehurkt lag. Deze man is een kreupele man die niet kan lopen.
De twee beginnen een gesprek met elkaar en betreuren elkaars lot.
"Ik dwaal al rond in dit bos zolang ik me kan herinneren en ik kan de weg niet vinden omdat ik niet kan zien." roept de blinde man uit.
De lamme man zegt: "Zolang ik me kan herinneren lig ik op de grond en kan het bos niet uit omdat ik niet kan opstaan."
En terwijl ze praten, roept de lamme man plotseling uit: "Ik heb het! Jij neemt me op je rug en ik zeg je welke kant je op moet. Samen kunnen we onze weg uit het bos vinden.”