Parkplatz zum zweithöchsten Wasserfall Islands-Glymur

De onverharde weg naar de wandelparkeerplaats is goed ontwikkeld en dus geen probleem met de auto. Bij de parkeerplaats staat een informatiebord met de route. De klim naar de rand van de waterval gaat via een rotsachtig pad en goede wandelschoenen zijn vereist. Toen we er in juni 2010 voor het eerst kwamen, was de waterval nog steeds de hoogste van IJsland.

Een wandeling naar de op een na hoogste waterval van IJsland, de Glymur, is zeker de moeite waard, want deze voert door een voor IJslandse begrippen bijna lieflijk dal, met bloeiende lupinevelden, met wilgenstruiken vol tjilpende vogels en door herbeboste bossen. De afstand tot de waterval is vanaf hier 2,5 km. Tot 2011 was de Glymur met 196 meter de hoogste waterval van IJsland, daarna werd in 2007 de Morsárfoss in het zuidoosten op de Morsárjökull-gletsjer ontdekt en in 2011 voor het eerst gemeten. Het is 227 meter hoog. Je kunt aan de wandelplanken die ik heb gefotografeerd zien dat je vanaf hier nog dieper de bergen in kunt wandelen. Stevige wandel- of bergschoenen worden aanbevolen. De onverharde weg naar de parkeerplaats is goed ontwikkeld.

De mooie lupines zijn geen inheemse planten, het is de Alaska lupine (Lupinus nootkatensis). Het werd in de 20e eeuw geïntroduceerd om bodemerosie tegen te gaan. In IJsland is er een groot risico op bodemerosie op plaatsen waar gras- of mosgebieden zijn verscheurd door overbegrazing of off-road rijden, vooral door wind. Lupinen stellen weinig eisen en gedijen goed op arme zandgronden en in halfschaduw. Ze vormen een dicht netwerk van wortels, vermenigvuldigen zich via uitlopers en zorgen zo voor verdichting van losse gronden. Met zijn wortelknollen gaat de lupine een symbiotische relatie aan met bacteriën die stikstof uit de lucht kunnen binden. Op deze manier wordt het stikstofgehalte in de bodem verrijkt, daarom wordt de lupine ook in Duitsland gebruikt voor groenbemester. De Alaska-lupine verspreidt zich nu zeer snel in IJsland. Vanaf juni begint het te bloeien en bedekt bermen en berghellingen met een diepblauw. Aan de andere kant verdringt het de langzamer groeiende, inheemse plantensoorten, zodat in sommige nationale parken al pogingen worden ondernomen om ze weer te verwijderen. De Alaska-lupine is niet geschikt als voederplant omdat de zaden te veel bitterstoffen (alkaloïden) bevatten.