Lüneburger Ratsmühle

De Ratsmühle verkeert in toeristische winterslaap, dat verdient hij niet. Ik heb dit gebied vorig jaar herontdekt en ben erg onder de indruk. Er staan nog twee oude watertorens (waterkunst) uit het midden van de 15e eeuw. Eén hier bij de Ratsmühle, de oudere bij de Abtsmühle (de poort naar de "Brausebrücke").
Ik heb twee links gevonden die de ontwikkeling van deze molen goed beschrijven:

kleiekotzer.com/page30.html
quadratlueneburg.de/ratsmuehle-getreide.html

Dit zou kunnen veranderen met het nieuwe gebouw “Museum Lüneburg”, de verbouwing van de oude Nordlandhalle en de nabijheid van de watertoren.
Dit gebied was de vuile hoek van het centrum van Lüneburg. Dankzij de nieuwbouw en verbouwingen krijgt deze hoek een nieuwe look en is magisch in de zomer. Het nieuwe “Museum Lüneburg” beschikt over een terras waar u met koffie en gebak van het geheel kunt genieten. Het is nu mogelijk om het geheel weer rond te lopen. Ontdek het zelf.

Vlakbij de eerbiedwaardige St. Johanniskerk en in de schaduw van de watertoren van Lüneburg ligt een van de belangrijkste architectonische ensembles aan de Nedersaksische Molenstraße: de Lüneburger Ratsmühle, die direct uitkijkt op de voorbijrazende Ilmenau. Het gehele molencomplex, dat al in 1319 als molenlocatie werd vermeld, was ooit eigendom van de deelstaatregering, net als de twee andere wateraangedreven graanmolens van de stad, Abtsmühle en Lüner Mühle.

quadratlueneburg.de/ratsmuehle-getreide.html

Het molencomplex werd al in 1319 in geschriften vermeld. De raadsmolen voorzag de stad later van graan. Tegenwoordig worden de afzonderlijke gebouwen van de Ratsmühle zowel particulier als commercieel gebruikt.

Vlakbij de eerbiedwaardige St. Johanniskerk en in de schaduw van de watertoren van Lüneburg ligt een van de belangrijkste architectonische ensembles aan de Nedersaksische Molenstraße: de Lüneburger Ratsmühle, die direct uitkijkt op de voorbijrazende Ilmenau. Het gehele molencomplex, dat al in 1319 als molenterrein werd vermeld, behoorde ooit toe aan de deelstaatregering, net als de twee andere wateraangedreven graanmolens van de stad, Abtsmühle en Lüner Mühle. In 1332 verwierf de burgemeester van Lüneburg, Albert van der Molen, de raadsmolen van de hertogen Otto en Wilhelm voor 500 mark “gesoldeerd zilver”. Zijn zonen Ditmer en Johann verkochten het later als een geërfd leengoed. Vanaf 1407 werd de lening overgedragen aan het stadsbestuur van Lüneburg, waardoor de graanaanvoer verzekerd was. In de loop van de volgende eeuwen ontwikkelde zich een druk molenbedrijf, dat twee graanmolens omvatte en ook werd gebruikt als volmolen, loh- en oppakmolen, maar ook als papier-, olie- en maalmolen. Vanaf 1782 brachten drie waterraderen een balk in beweging, die vernoemd was naar de ontwerper, de Hamburgse bouwmeester en later de stadsarchitect van Lüneburg, Ernst Georg Sonnin (1713–1794). Daarna zorgden in totaal twaalf wielen ervoor dat het gekletter van de molen tot halverwege de 19e eeuw door de hele stad te horen was. Na demontage toont een model van de balkenconstructie in het Duitse Zoutmuseum nog steeds zijn functie.
De Ratswasserkunst-toren was al in 1572 gebouwd door de vier jaar eerder opgerichte Ratswasserkunst-Gesellschaft. Een waterrad uit de Ratsmühle dreef een pompstation aan, dat het koele water naar de bovenste verdieping van de toren transporteerde om de stad via leidingen van Ilmenau-water te voorzien. Het eenvoudige vakwerkgebouw is inmiddels verbouwd en wordt door particulieren verhuurd als sfeervol vakantieappartement.

quadratlueneburg.de/ratsmuehle-getreide.html