Santuario di Ponticelli

Het heiligdom van Ponticelli is een oude plaats van aanbidding gewijd aan Sint Anna en gebouwd tussen de 16e en 17e eeuw, vlakbij een bron die als wonderbaarlijk wordt beschouwd voor vrouwen in barensnood. Door de eeuwen heen werd het heiligdom een bestemming voor pelgrimstochten, mede dankzij paus Clemens XIV, die een volledige aflaat verleende aan degenen die het heiligdom bezoeken.

De constructie van Ponticelli, een plaats van aanbidding en toewijding aan de Maagd Maria, dateert uit de 16e-17e eeuw. De huidige vorm is ontstaan door een reeks restauraties en renovaties, het toponiem Ponticelli is geregistreerd in het Florentijnse kadaster van 1427.
In de 16e eeuw gingen de inwoners van Valdarno, die aan een plaag waren ontsnapt, daarheen om de Maagd te bedanken door hun wijoffers te brengen. Het oratorium van Ponticelli behoorde tot de kerken van San Niccolò in Forli en San Donato in Menzano (plevier van Scò), waarvan de predikanten afwisselend verantwoordelijk waren voor het bevredigen van hun behoeften. Het oudste document dat in het bisschopsarchief van Fiesole is gevonden, betreft een pastoraal bezoek van bisschop Lorenzo della Robbia (11 mei 1638), waarbij wordt opgemerkt dat er geen tafelkleden op het altaar liggen. Op 3 oktober 1646 bezocht bisschop Roberto Strozzi het. De afgelopen jaren werd Ponticelli een belangrijke vrome plaats in het bisdom Fiesole; Het besluit van de capitulair vicaris Matteo Strozzi om ‘twee feestvierders’ vanuit het oratorium door het bisdom te sturen om aalmoezen te vragen en te ontvangen om ‘de nieuwe fabriek’ te voltooien, dateert van maart 1674.
In 1680 kondigde Filippo Neri Altoviti nieuwe gebouwen af voor het oratorium en de opera. Uit een inventaris uit 1682 leren we dat de kapittels van de bisschop van Fiesole in de kerk bewaard zijn gebleven.
Op 15 februari 1770 werd Ponticelli als devotionele plaats bezegeld met een pauselijke bul en de toekenning van een volle aflaat door Clemens XIV. Parallel aan die voor de Maagd ontwikkelde zich in Ponticelli de toewijding aan de heilige Anna, op wiens toewijding de bevallende vrouwen vertrouwden. Het altaar links van de ingang was aan haar gewijd, waar een schilderij van haar hing (Inv. 1638).
Door de jaren heen kreeg Ponticelli ook de connotatie van een kluis; al in 1743 werden in de kerk twee kluizenaars begraven (Pastoraal bezoek 9 augustus 1743). De gebouwen naast de plaats van aanbidding waren oorspronkelijk bedoeld voor kluizenaars en om pelgrims te verwelkomen die zich langs de paswegen tussen Valdarno en Casentino trokken. Sinds 1680 behoorden de refter, de keuken en de kelder toe aan de Opera di Santa Maria a Ponticelli, die tot taak had het gebouw te onderhouden en in de kosten van de eredienst te voorzien.
Nieuwe statuten werden in 1910 uitgevaardigd door bisschop Giovanni Fossà; de huidige zijn goedgekeurd door Luciano Giovannetti. Het gebouw heeft een enkel schip van bescheiden afmetingen, gemaakt van lokale zandsteen; de pastorie is verhoogd met een trede en begrensd door twee kolommen; van hieruit heeft u via twee zijdeuren toegang tot de sacristie naar het centrale altaar. Binnen zijn er twee altaren in Pietra Serena, het centrale altaar en het altaar van S. Anna links van de ingang. Boven het centrale altaar bevindt zich een fresco met de afbeelding van de Madonna met Kind op de achtergrond van het Heiligdom van Ponticelli, in een gegoten Pietra Serena-frame in zeventiende-eeuwse stijl; het werk, nogal geruïneerd, heeft verschillende retoucheringsfasen ondergaan, vooral op het gebied van het gezicht van de Maagd. Op het altaar van S. Anna bevindt zich een recent gemaakt paneel. Het gehele architectonische complex is sinds 1979 gerestaureerd; een portiek (1979) en de kamers van de kluis zijn aan de rechterkant aan het gebouw van de kerk bevestigd: grote benedenkamer, keuken en twee bovenkamers.

Bron: tuscany.name/CORNUCOPIA/chiese2/regg/ponticel.htm