Volkmarskeller (HWN 87)

Rustige en idyllische locatie.

Rond de tijd van 850 tot 870 woonde de door haar tijdgenoten zeer gerespecteerde kluizenaar Liutbirg in een hermitage en was een naaste vertrouweling van de bisschoppen Haimo van Halberstadt en Ansgar van Bremen. Men vermoedde dat hun hermitage zich in de Volkmarskeller bevond tot de jaren dertig, toen Walther Grosse kon bewijzen dat het het Wendhusen-klooster bij Thale was.

De aan St. Michael gewijde kerk naast de hermitage werd in 956 door Otto I aan de abdij van Quedlinburg geschonken. Vanaf dat moment diende de grot, niet ver van de keizerlijke Jagdpfalz Bodfeld, als onderkomen voor vrome kluizenaars. B. 1118 rapporten van de dood van een Bernhardus presbyter solitarius de Laide sancti Michaelis. Na een aantal jaren van voorbereiding sinds 1135, volgens de Annales Cistercienses, werden de grot en de kerk op 28 juli 1146 officieel bezet door cisterciënzer monniken van het Kamp-klooster onder leiding van abt Roger.

Op verzoek van abdis Beatrix II van Quedlinburg bevestigde paus Innocentius II de oprichting van het klooster in 1146 en de goederen in Marsleben, Groß- en Klein-Ditfurt, Sülten en andere plaatsen (tegenwoordig grotendeels verlaten gebieden in de buurt van Quedlinburg). Burchard sloot zich aan bij de nieuwe conventie. In de periode van 1151 tot 1167 werd het klooster verplaatst naar Evergodesrode aan de onderkant van de vallei waar het Michaelstein-klooster nu is.

De vervallen grot werd in de jaren 1884-1887 opgegraven en weer toegankelijk gemaakt door Baurat Brinkmann.
Bron: de.wikipedia.org/wiki/Volkmarskeller

De grot wordt de benedenkerk genoemd, of de ruïnes van de bovenkerk uit de 9e eeuw zijn nog steeds te zien.