Chicago Oude Watertoren

Tegen de jaren 1860 was de watervoorziening van Chicago ontoereikend voor de groeiende bevolking. Om het probleem op te lossen, keek hoofdingenieur Ellis S. Chesbrough naar Lake Michigan. Het water van het meer nabij de kust was te vervuild om te worden gebruikt vanwege de afvoer van de Chicago River. Dit leidde tot een innovatieve oplossing. Chesbrough ontwierp een tunnelsysteem voor watertoevoer dat bijna twee mijl uit de kust liep naar een inlaatbak. Toen de tunnel in 1867 voltooid was, werd het meerwater via een pompstation terug naar de kust gepompt. Omdat de originele pompen drukstoten en pulsaties in het water veroorzaakten, werd in 1869 een standpijpsysteem toegevoegd.

(architecture.org/learn/resources/buildings-of-chicago/building/chicago-water-tower/)

De toren, gebouwd van gelige kalksteen op North Michigan Avenue in 1869, is een van de weinige gebouwen in Chicago die de Great Chicago Fire van 1871 heeft overleefd. Architect William W. Boyington kreeg de opdracht om het centrale drinkwaterpompstation van de stad zo onopvallend mogelijk in een gebouw te integreren. Het resultaat was een toren in de stijl van de Britse neogotiek (Engelse neogotiek). Boyington had de stijl echter nogal overdreven aangepast, wat destijds voor kritiek zorgde. Oscar Wilde noemde de creatie een gekarteld monster met overal peperdoosjes. De architectuur zou het ontwerp van enkele fastfoodrestaurants in White Castle hebben geïnspireerd.

De Chicago Water Tower is een van de oudste gebouwen in de stad. Het pomphuis herbergt nu een galerij en bezoekerscentrum voor het Chicago Office of Tourism. De Chicago Water Tower werd op 23 april 1975 opgenomen in het nationaal register van historische plaatsen als een bijdragend eigendom van een historisch district. Samen met het Pump House en Fire Station 98 vormt het het Old Chicago Water Tower District.
(wikipedia)

De Chicago Water Tower is het bekendste en meest geliefde monument van de stad. Het werd gebouwd tussen 1867 en 1869 en werd gemaakt voor het gemeentelijke watersysteem van Chicago. Het bevatte oorspronkelijk een ijzeren standpijp van 40 meter die werd gebruikt om de waterdruk te regelen. Het kreeg een bijzondere betekenis als een van de weinige gebouwen die het verwoestende pad van de Grote Brand van Chicago van 1871 overleefde. Zowel de Watertoren als het Pompstation in het oosten zijn ontworpen door William W. Boyington, een van Chicago's meest productieve architecten uit het midden van de jaren dertig. -negentiende eeuw.
chicago.gov/city/en/depts/dca/supp_info/city_gallery_in_thehistoricwatertower.html