Colori nel Parco Agricolo Sud

Het park vormt een territoriale entiteit van enorme afmetingen, die zich praktisch uitstrekt tot bijna de gehele zuidelijke halve cirkel van de provincie Milaan.
De ecologische waarden van het parkgebied zijn kenmerkend voor de Milanese geïrrigeerde vlakte, die door de eeuwen heen intensief werd gebruikt door de landbouw, te beginnen vanaf de eerste ontginningen die in de Middeleeuwen door de kloosterorden werden uitgevoerd.
Dezelfde landbouwwerken, waaronder het complex van het irrigatienetwerk, de kanalen en fonteinen, maar ook de hagen en rijen, passen perfect in het landschap om het te verrijken met esthetische en natuurlijke waarden.
Met name de gebieden rond de hoofden van de talrijke fonteinen vormen waardevolle omgevingen, ook voor de verdediging van de natuur.
Bossen zijn echter zeldzaam als gevolg van de intensieve transformaties van de landbouw in de afgelopen decennia.
Het park omvat de natuurreservaten Fontanile Nuovo en Sorgenti della Muzzetta die onlangs door de regio zijn aangelegd, en de lokale parken van bovengemeentelijk belang, zoals Fontanili di Bareggio, Oasi di Lacchiarella en Parco dell'Addetta, erkend door de regio.
Er zijn tal van historisch-architectonische noodsituaties, waaronder de abdijen van Chiaravalle, Mirasole en Viboldone, de kastelen van Tolcinasco en Zibido, het landgoed Trenzanesio, de verschillende landelijke centra en het systeem van grote boerderijen.

betoverend landschap ten zuiden van Milaan, de kleuren van Van Gogh

De boerderij Mandrugno is een agrarische boerderij gelegen op het grondgebied van de Lombardische gemeente Zibido San Giacomo, ten westen van het stadscentrum, richting Noviglio. Samen met de nabijgelegen Femegro-boerderij was het tot 1841 een autonome gemeente. Mandrugno was een bewoonde plaats van de Milanezen van oude oorsprong, en grensde in het noorden aan Viano, in het oosten aan Zibido San Giacomo, in het zuiden aan Vigonzino en Conigo en in het zuiden aan Noviglio. naar het westen. Bij de volkstelling van 1751 telden de twee boerderijen slechts 80 inwoners.

In het Napoleontische tijdperk, in 1805, was de bevolking gestegen tot 140 eenheden, en in 1809 werd het gemeentelijk grondgebied uitgebreid door de annexatie van Viano en Vigonzino, maar in 1811 werd de gemeente op haar beurt bij Binasco geannexeerd; Alle centra herwonnen echter hun autonomie in 1816, na de oprichting van het koninkrijk Lombardije-Veneto, hoewel ze werden verplaatst naar de provincie Pavia.

Het waren later de Oostenrijkse heersers zelf die de noodzaak van een rationalisatie van het administratieve netwerk van het gebied inzagen, en daarom werd de gemeente op 23 januari 1841 definitief onderdrukt door de Oostenrijkers en werd ze gehecht aan Zibido San Giacomo.