Nebbiensches Gartenhaus

Het tuinhuis werd waarschijnlijk in 1810 gebouwd door architect Nicolas Alexandre Salins de Montfort voor uitgever Marcus Johann Nebbien ter gelegenheid van zijn derde huwelijk. In 1807 kocht hij de panden aan de Hochstrasse 10-22 (toen Hohe Strasse) op een veiling en liet later een huis bouwen op pand 18; het paviljoen sloot het pand aan de noordzijde af. Het tuinhuis is na 1840 uitgebreid met twee zijvleugels; het middelste gebouw heeft een kelder. Vanwege de muurreservering die vandaag de dag nog steeds geldt, mocht er niet op de tuinen worden gebouwd die op de plaats van de voormalige stadsversterkingen van Frankfurt waren aangelegd; alleen kleine tuinhuisjes waren toegestaan.
Na de dood van Nebbien kwam het tuinhuis in het bezit van de bankier Philipp Bernhard Andreae, die het na de annexatie van de Vrije Stad Frankfurt in 1867 aan de Pruisische militaire schatkist verkocht. Het Pruisische leger gebruikte het tuinhuis tijdelijk als verzamelruimte voor rekruten uit Frankfurt. Nadat het eigendom was overgedragen aan de stad Frankfurt, werden het tuinperceel en het paviljoen opgenomen in de openbare promenade van de wallen, ontworpen door Sebastian Rinz.
In het interbellum werd het Nebbiensches Gartenhaus gebruikt als schildersatelier. Het tuinhuis Nebbien overleefde de verwoestingen van de luchtaanvallen op Frankfurt am Main in de Tweede Wereldoorlog ongeschonden. Van de 250 tuinhuizen was dit de enige die het overleefde. In 1952 werd het met donaties gerenoveerd en werd de siertuin opnieuw ingericht. Er werden ook twee fonteinen geïnstalleerd: een Italiaanse renaissancefontein van marmer, de Florentijnse fontein, die voorheen in de Villa Waldfried van de door de nationaal-socialisten vervolgde Frankfurtse ondernemer Carl von Weinberg had gestaan, en een kleine fontein. Deze is gemaakt van een kapiteel van witte zandsteen en versierd met een smeedijzeren fonteinhuis.
Het Nebbiensche Gartenhaus is nu eigendom van de Frankfurter Künstlerclub e. V., opgericht in 1955 als club “Giving Hands” door onder meer actrice Dodo van Doeren[2]. Hier vinden regelmatig tentoonstellingen van regionale kunstenaars, matinees, poëzievoordrachten en concerten plaats. Geciteerd uit Wikipedia de.wikipedia.org/wiki/Nebbiensches_Gartenhaus

Hier zijn de huidige gebruikers van het tuinhuis: Frankfurter Künstlerclub e.V.
frankfurter-kuenstlerclub.de/Ueber-uns

Waar vandaag de dag een ‘groene ring’ rond het stadscentrum ligt, stonden in de middeleeuwen muren tot acht meter hoog. De groene gebieden die bekend staan als wallen ontstonden in 1805 toen Frankfurt de historische stadsversterkingen begon te ontmantelen en in plaats daarvan tuinen en promenades aan te leggen. Ruim twintig jaar nadat de werkzaamheden begonnen, vaardigden de stadsleiders een “Wallservitut” uit, een verordening die meerdere malen is vernieuwd en de groene ruimten tegen ontwikkeling beschermt. Zo zijn ze door de eeuwen heen bewaard gebleven - met slechts enkele verliezen, bijvoorbeeld door de bouw van de oude opera en theater.

Van de voormalige 250 tuinhuizen in de wallen is er echter slechts één overgebleven: het Nebbiensche Haus in het Bockenheimer-complex ten noorden van de Alte Oper. Het werd in 1810 gebouwd voor de uitgever Johann Nebbien ter gelegenheid van zijn derde huwelijk. Het was echter vrij bescheiden, omdat de Wallservitut alleen kleine gebouwen toestond, zoals dit classicistische paviljoen. In 1952 werd het gerenoveerd, de groene omgeving opnieuw ingericht en de zogenaamde Florentijnse fontein werd toegevoegd, gebouwd in de 16e eeuw uit Italiaans marmer. De fontein die nu in de siertuin staat is echter een replica. Het origineel werd in 1975 gestolen.

Als je vanaf de waterpartij naar de Nebbiensche Häuschen kijkt, zie je rechts een indrukwekkende plataan. Hij werd geplant in 1820, is 28 meter hoog en is met een stamomtrek van 2,15 meter de dikste parkboom van de stad. In het paviljoen vinden regelmatig tentoonstellingen, lezingen en concerten van de Frankfurter Künstlerclub e.V. plaats.