Ruine der Dreisbacher Mühle

De molen aan de Dreisbach en daarom naar hem vernoemd, is nu echter slechts een ruïne in het landschap. Het gebruik van de kracht van bewegend water om een molenrad aan te drijven is een eeuwenoude uitvinding van de menselijke ontdekkingsgeest, waarvan de oorsprong ver teruggaat tot lang vervlogen tijden.
Dankzij een dergelijke constructie was het mogelijk om via een waterloop – natuurlijk of kunstmatig – eenvoudig de menselijke of dierlijke spierkracht te vervangen door de kracht van natuurlijke elementen, om bijvoorbeeld graan tot graan te vermalen of olie uit fruit te persen.
Er zijn grofweg twee aandrijfvarianten voor watermolens:
* Ofwel raakt het stromende water simpelweg van onderaf de bladen van het waterrad om het in beweging te brengen; of
* De waterstroom wordt boven het wiel geleid – meestal via een zogenaamd ‘molenkanaal’ – en valt op de schoepen. Dit ontwerp zorgt door de natuurlijke zwaartekracht voor een grotere efficiëntie.

Ook beschadigd door de verwoestende overstroming (december 2021)

Zie bijvoorbeeld Dreisbach en Dreisbacher Mühle
de.m.wikipedia.org/wiki/Dreisbach_(Ahr)