Grenze zwischen dem Römischen Reich und Germanien

Hier liep de grens tussen het Romeinse Rijk en Free Germania.

De Main kreeg als natuurlijke grens de functie van de Romeinse Limes (Nasser Limes). Opgravingen in de buurt hebben ook het bestaan van een Romeinse brug over de Main bewezen. In Großkrotzenburg zijn er enkele overblijfselen van de muren van het Romeinse fort en het stratensysteem van het stadscentrum gaat terug op de structuur van de fortnederzetting.

Großkrotzenburg was de plaats van een Romeins fort, gebouwd rond 140. Een paar jaar eerder hadden de Romeinen de Odenwald Limes voltooid en ook een fort gebouwd in Obernburg am Main. Tussen Obernburg en Großkrotzenburg markeerde de Main de grens naar het vrije Germania. Er waren geen palissaden; Links Main forten op de nabije Niedernberg en Stockstadt waren voldoende voor de veiligheid.
De interessante vraag is waarom de Romeinen de Main 40 km van Obernburg als grens gebruikten en vervolgens een brug bouwden bij Großkrotzenburg en vervolgens een fort aan de rechterkant van de Main, van waaruit de Limes verder liep.
De Romeinen wilden bij de aanleg van de Limes het dichte en ontoegankelijke Spessart vermijden. De Romeinse legioenen konden hun strijdkracht niet ontwikkelen in Germaanse wouden. In 9 na Christus brachten de Duitsers in het Teutoburgerwoud een verwoestende nederlaag toe aan de legioenen van de consul Varus.
De Romeinen bouwden hun Limes-linies zo recht mogelijk zodat er visueel contact was vanaf de wachttorens en de Limes beter verdedigd konden worden. Rond het jaar 140 na Christus. een eenvoudig fort bestond al in Altenstadt (Hessen). Großkrotzenburg ligt bijna pal ten zuiden van Altenstadt. De Limeslijn tussen Großkrotzenburg en Altenstadt kon dus grotendeels in een rechte noord-zuidlijn worden aangelegd.
De Romeinen wilden moerassen, heide en vochtige alluviale wouden voor de Limes uitstrekken, omdat er in de diepe grond geen aanvallen mogelijk zijn. Vanaf Großkrotzenburg gaat de Limes dood dwars door de "Schilfläche von Großauheim" naar het voorheen moerassige "Wolfganger Lache". Vervolgens wordt de Kinzigaue met de permanent natte alluviale bossen doorkruist tot het Romeinse fort in Erlensee uiteindelijk op droge voeten wordt bereikt.