Ehem. Waldbauernsiedlung "Geisskopferhof"

Deze bosbouwnederzetting bestond slechts zo'n 80 jaar (1777 - 1852). Helaas zijn de ruïnes van de voormalige boerderijen behoorlijk overwoekerd (een paar stapels stenen liggen nog op het pad); de fontein wordt beschermd door een houten hek en is daardoor goed te zien.
"De belangrijkste reden waarom de boerderij ten onder ging, waren de ongunstige natuurlijke omstandigheden. De rode zandsteenbodem die hier heerst, mist van nature de voedingsstoffen die nodig zijn voor permanente landbouw. Daarbij kwam de afgelegen locatie van de boerderij. [...] Juridische geschillen maakten het leven moeilijker bovendien.Het ging om verdere ontginning van landbouwgrond en uitoefening van houtrechten voor zowel zelfvoorziening als huurachterstand.
De naam 'Geiskopf' gaat terug op de oude Palts term 'Gauch' voor de koekoek. Gedurende vele jaren werd de oorspronkelijke 'Gauchskopf' de 'Geiskopf' in het dialect."
Bron (gedeeltelijk letterlijk geciteerd): Infotafel Landesforsten RLP:
wald-rlp.de/nc/de/start-landesforsten-rheinland-pfalz/service/nachrichten-uebersicht/einzelmeldung/news/detail/News/wald-bewegt-osterwandern-zur-hofruine-geiskopf

Tussen Geisweise en Taubensuhl ligt de voormalige bosbouwnederzetting. Met de vestiging van het bosdistrict Geiskopf wilde men de ongebreidelde boscriminaliteit indammen. Vandaag zijn er nog maar een paar stenen over.

Het eerste huis hier wordt genoemd in een document uit 1777. In de Palts was in die tijd grond schaars vanwege de slechte opbrengst om de groeiende bevolking te voeden. Sommige mensen probeerden nieuwe nederzettingen in het bos te stichten om hun leven veilig te stellen.
De nederzetting werd goedgekeurd door de heersers van die tijd. Ook werd gehoopt dat dit het leven van stropers en illegale houthakkers in dit zeer afgelegen deel van het Paltserwoud zou bemoeilijken.
Maar de afzondering bracht problemen met zich mee: de kerkbezoeken die toen nodig waren of naar de dokter gaan, waren erg moeilijk. Juridische geschillen, doortrekkende legers en slechte oogsten leidden vervolgens tot de definitieve stopzetting van de nederzetting hier in 1852. De laatste eigenaren verkochten aan de toenmalige landheer, de deelstaat Beieren, en emigreerden naar de omliggende dorpen of naar Amerika en Rusland.
De kroniek van de nederzetting is vastgelegd op een metalen plaquette. Een informatiebord vertelt over de achtergrond en toont ook een plattegrond van de nederzetting.
Ondanks de sloop zijn de put en een deel van de funderingsmuren nog te zien.
Een waardevolle plek om te beschermen om de geschiedenis ter plaatse te beleven.