Op een dag in de winter bedacht ik hoe geweldig het zou zijn om deel te nemen aan de eerste editie van de Seven Serpents (seven-serpents.com). Het idee om over de zandwegen van Slovenië te fietsen, de Kroatische eilanden over te steken en dan via Istrië naar het noorden richting Triëst te gaan, klonk me fantastisch in de oren. Wat me op die koude januaridagen het meest aantrok, was het idee om 's avonds in een kustplaatsje aan te komen, een douche te nemen en de zon onder te zien gaan. En dat alles terwijl je met een glas gekoelde witte wijn zit te wachten op een gegrild visje.

Wat had ik het mis.

De Seven Serpents was mijn eerste ervaring met een unsupported ultracycling evenement en dus had ik geen idee wat ik kon verwachten. Wel had Bruno Ferraro, de bedenker en organisator van dit evenement, veel informatie over de route verstrekt, zodat de deelnemers voorbereid konden aankomen. Helaas is het lezen van handleidingen nooit mijn sterkste kant geweest en deze keer kwam dit me duur te staan.

Maar even terug: wat is de Seven Serpents precies? Achter dit unsupported bikepacking avontuur gaat een route van 830 kilometer schuil met bijna 16.000 meter hoogteverschil, verspreid over Slovenië, Kroatië en Italië. Je dient de tocht te volbrengen in maximaal zeven dagen. Het vertrek is in Ljubljana, de aankomst in Triëst.
Ah! Bijna vergeten, de gehele tocht gaat grotendeels over onverharde wegen. Variërend van goed onderhouden zandwegen met een compact oppervlak tot ruwe rotspaden. Net zo divers zijn de landschappen die de deelnemers doorkruisen: van de Sloveense vlakten tot de Kroatische bossen en de toeristische Istrische kust.
Natuurlijk is het geen wedstrijd, maar voor mij werkt het zo dat als er tijd bij komt kijken en er andere fietsers op de route zijn, ik toch altijd competitief word.
Toen ik nog achter de ramen van de trein op weg naar Ljubljana het landschap aan me voorbij zag trekken, koesterde ik dromen over glorie en het idee dat ik de route in vier dagen zou kunnen voltooien. En waarom ook niet: misschien zelfs in drie dagen als ik wat meer mijn best zou doen.
Maar dit bleek een vergissing.

Gelukkig was mijn vriend Peppe bij me, die veel meer ervaring heeft met ultracycling en altijd goed advies geeft. We kwamen twee dagen eerder aan in Slovenië om te acclimatiseren en wat sightseeing te doen in Ljubjana, een prachtige stad. De dag voor de start gingen we ons wedstrijdpakket ophalen en woonden we de laatste technische briefing met Bruno bij. De sfeer was fantastisch: fietsers uit heel Europa, allerlei soorten fietsen, veel gelach en veel waardevolle adviezen. Nils, die de route uiteindelijk zou voltooien in de helft van de tijd die ik erover zou doen, biechtte zijn geheime succesrecept aan me op: gekookte aardappelen. Lorenza daarentegen vertrouwde op gummibeertjes, terwijl Melvin, die het grootste deel van dit avontuur mijn reisgenoot zou zijn, fan was van Snickers. Ik besefte direct dat voeding cruciaal is en dat concept werd me diezelfde avond nog eens bijgebracht door Peppe, die zes broodjes voor me maakte. Hij leek zich er niet om te bekommeren dat ik eigenlijk nergens plaats had om ze te bewaren.

Dit is wat me op een koele meimorgen naar een park aan de rand van Ljubljana bracht om op de aftrap van Bruno te wachten, niet wetende wat er vanaf dat moment met me zou gebeuren. Ik heb zeker niet kunnen genieten van een glas gekoelde witte wijn tijdens een zonsondergang terwijl ik wachtte op een gegrild visje, maar het was toch een uitzonderlijk en onvergetelijk avontuur.