Roundabout Brattleboro is een twee- tot driedaagse gravelroute door het zuidoosten van Vermont die even mooi als uitdagend is. Aan de ene kant leiden prachtige onverharde wegen je door een uitgestrekt idyllisch landschap naar wilde bospaden tussen pittoreske dorpjes. De traditionele kruidenierswinkels en vriendelijke locals staan ​​klaar om een heerlijke maaltijd voor je te bereiden of je te voorzien van hapjes en drankjes uit de regio.

Aan de andere kant behoren deze paden tot de steilste die je ooit hebt gezien en de onbegaanbaarheid van de bergpaden alleen wordt overtroffen door de modderige bospaden. Mogelijk kom je niet op tijd in het volgende dorp aan voordat de winkels sluiten. Maar dat is precies wat deze route zo uitdagend maakt.

Als je de moeilijkheidsgraad van 5/10 op Bikepacking.com ziet, zou je aannemen dat dit een route is die iedereen gemakkelijk kan afleggen, maar deze beoordeling valt wat lager uit dankzij de nabijheid van de bewoonde wereld en de talrijke opties om de route in te korten. Een blik op het hoogteprofiel corrigeert snel de eerste indruk - en er wordt niet eens rekening mee gehouden dat het oppervlak op veel secties verrassend moeilijk te berijden is.

De route begint bij een groot park-and-ride-gebied in de buurt van een snelweg, van waaruit je snel het centrum van Brattleboro kunt bereiken. Maar al snel wordt het minder comfortabel: het duurt niet lang voordat je de eerste van vele zware grindklimmen tegenkomt die op de eerste dag moeten worden overwonnen. Tijdens de eerste 40 kilometer was het stijgingspercentage op mijn GPS-apparaat minutenlang vaak meer dan twaalf procent. Ook had ik al ruim 900 meter geklommen. Zo'n verhouding tussen afstand en hoogtemeters zou op de racefiets al een uitdaging zijn, maar op een volledig bepakte fiets is dit al helemaal een vermoeiende aangelegenheid.

De meeste beklimmingen bevinden zich in het eerste deel van de route, maar ook daarna zijn de uitdagingen nog lang niet voorbij. Het terrein kan over een langere periode behoorlijk veeleisend zijn - vooral tijdens of direct na regen. Dan moet je rekenen op veel modder en plassen op het asfalt. In dit geval is het beter om extra voorzichtig bergafwaarts te fietsen om de gevaarlijke situaties te vermijden en scherpe stenen te ontwijken. Hoewel je geen rivieren hoeft over te steken, lijken sommige paden en boswegen - afhankelijk van het seizoen - te veranderen in beekjes.

Om deze reden kan ik deze route niet aanraden met banden smaller dan 47 millimeter. Tenzij je het niet erg vindt om je fiets voor langere tijd te dragen. Circa 95 procent van de route kan worden gereden met een 700c x 35c gravelbike of cyclocross fiets.

Maar de resterende vijf procent van de route vormt op deze manier toch een fikse een dagwandeling. De ideale fiets voor deze route zit ergens tussen een hardtail mountainbike en een cyclocrosser in. Mijn Crust Evasion Lite met 650b x 2.25 Schwalbe Thunder Burt banden was perfect voor het terrein, ook al was ik wat langzamer op de verharde stukken.

Wat de uitrusting betreft, moet je rekening houden met kleding en schoenen die snel drogen of waar je je prettig bij voelt als ze nat worden (bijvoorbeeld sandalen op platte pedalen). Ik raad je aan om je kookgerei thuis te laten, want er is onderweg genoeg lekkers te koop dat beter vult dan een gevriesdroogde kampeermaaltijd. De winkels in Jacksonville en Grafton zijn een aanrader, en ik heb genoten van mijn warme lunch in het Workhorse Cafe.

Als je deze route alleen fietst zoals ik, raad ik een tweedaagse tour aan met een overnachting in een tent ongeveer halverwege National Forest Road 71. Als je met een groep reist, kun je de tour verlengen tot drie dagen. Zo heb je meer tijd om te zwemmen of wat te drinken in een van de vele cafés. De eerste nacht kun je bij het stuwmeer kamperen en voor de tweede nacht een kun je een plek reserveren op de Winhall Brook camping.