Bloesem in Haspengouw

Kasteel De Klee is een kasteeltje te Kuttekoven, gelegen aan Kleestraat 20.

Het kasteel werd gebouwd van 1904-1907 in eclectische stijl, met een neiging naar neobarok. Opdrachtgeefster was barones Sneyers-d'Attenhoven.

Opvallend is het vierkante torentje, voorzien van een ingesnoerde naaldspits.

Het bij dit kasteeltje behorende park is een 2 ha grote afsplitsing van het Cleepachthof, een ouder domein waarop eveneens een kasteel heeft gestaan.

Het parkje bevat een aantal merkwaardige bomen, maar een moestuin en een waterpartij ontbreken.

Bron: nl.wikipedia.org/wiki/Kasteel_De_Klee

Het huidige kasteel heeft een voorganger gehad, die in 1476 werd omschreven als een omgracht huis met pachthof. Aan dit oudere gebouw herinnert nog een gotische, mergelstenen muurnis.

In 1617 werd kasteel en heerlijkheid door Ernest Van der Mark-Arenberg verkocht aan Jan-Willem van Scharenberg. Deze liet het huidige kasteel bouwen. In 1688 werd dit alles verkocht aan Pierre-Louis de Sluse de Bihain, daar baron Van Scharenberg gebukt ging onder schulden. In 1763 volgde een verbouwing in classicistische stijl door Jean Ferdinand de Sluse. De oudste bekende afbeelding van het kasteel werd in 1740 vervaardigd door Remacle Leloup.

In 1788 kwam het kasteel aan het huis De Stenbier de Wideux, en het kasteel bleef tot 1888 in bezit van deze familie. Daarna kwam het door vererving in bezit van de familie Roly de Vien, en vervolgens kwam het aan De Moffarts. Baron Edmond de Moffarts verkocht het in 1929 aan de zusters Annunciaten van Heverlee. Dezen richtten er een huishoudschool in. In 1985 werd dit omgevormd tot het bezinningscentrum Mariagaarde. Een deel van het kasteel heeft een toeristische functie gekregen.

Bron: nl.wikipedia.org/wiki/Kasteel_van_Hoepertingen

Op het hoogste punt van Helshoven, “De Galg”, staat deze drijvende of drijvende kapel van kersenhout. Het is een kunstwerk van Frits Jeuris, geïnspireerd op de Helshovenkapel.

Op een kruispunt van veldwegen, op het hoogste punt (92 meter) in de wijde omgeving is een roestvrij stalen herdenkingsmonument opgericht voor Johanna Michiels, 'Tjenne' in de volksmond. Zij werd in 1667 verdacht van hekserij en tot de brandstapel veroordeeld. Op deze plek, onder een linde die nu verdwenen is, werd ze verbrand. De huidige boom, een abeel, werd in 1970 aangeplant. Het kunstwerk is van de hand van Gerard Moonen.

bron: knooppunter.com/tjenneboom

Het ondertussen zeer beroemde kunstwerk van de doorkijkkerk. Langs (en door) deze kerk heb je ook een heel mooi zicht op de burchtheuvel waar het centrum van borgloon rond gebouwd is. De burcht zelf is spijtig genoeg in de 19de eeuw volledig afgebroken om gebruikt te worden als bouwstenen voor huizen.

De stoomstroopfabriek Wijnants-Lowette bevindt zich aan de Stationsstraat.

De fabriek werd gesticht door Guillaume Wijnants welke in 1878 grond voor dat doel aankocht. In 1898 kwam er een stoommachine en in 1899 een stoomgenerator. In 1901 werd het oude magazijn afgebroken en bouwde men silo's van baksteen. In 1907 werd een magazijn gebouwd, en in 1910-1911 kwam er een stoomketel. Het kantoor dateert van 1912. In 1927 was er sprake van een fabrieksschoorsteen. In 1939 werd de fabriek nogmaals vergroot om in 1952 te fuseren met de stroopfabriek van Lowette te Bommershoven. Zo ontstond de firma Wijnants-Lowette. Er werkten 18 arbeiders in 1950.

Begin jaren 60 van de 20e eeuw werd het bedrijf stopgezet. De gemeente Borgloon kocht de gebouwen op en vestigde er haar Technische Dienst in. In 1982 werd de schoorsteen gesloopt.

Tegenwoordig kun je in het gebouw terecht in Bistro de Smaakfabriek.

Bron: nl.wikipedia.org/wiki/Stoomstroopfabriek_(Borgloon)

Prive woning. Maar het is een prachtig gebouw en een beetje surrealistisch: een station zonder spoorweg.

Oorspronkelijk lag hier het kasteel van de heren van Voort. Dit werd diverse malen ver- en herbouwd, en was uiteindelijk een U-vormig gebouw in classicistische stijl uit het derde kwart van de 18e eeuw. Nabij dit kasteel stonden twee dienstgebouwen.

In 1868 werd het kasteel gekocht van graaf Willem van Aarschot (Guillaume d'Aerschot) door Victor de Tornaco de Beghein. In 1960 liet Raymond de Tornaco het kasteel aan zijn dochter, burggravin Philippe de Hardy de Beaulieu. De familie woont daar nog steeds.

In november 1943 stortte er een vliegtuig neer op het kasteel, dat werd verwoest en niet meer heropgebouwd. De dienstgebouwen bleven gespaard.

Bron: nl.wikipedia.org/wiki/Kasteel_de_Tornaco

De eerste vermelding van de oorspronkelijk herenhoeve (het woonhuis waarvan, bewaard is gebleven in het zuidoostelijk gedeelte van het kasteel) dateert van 1541. De heerlijkheid Rijkel was destijds in het bezit van de familie Bolle van Rijkel. De kern van oostelijk gedeelte werd in de tweede helft van de 16e eeuw gebouwd. Het algemeen uitzicht kwam tot stand na uitbreidingen gedurende de 17e eeuw. In de 18e eeuw volgden verdere verbouwingen, alsmede restauraties. Vanaf 1831 stond het kasteel meer dan een eeuw leeg, waarna het in 1936 in het bezit kwam van de vzw ASBL Les Demeures historiques de Belgique. Deze liet enkele hoogst herstellingen uitvoeren. In 1942 werd het tot beschermd erfgoed verklaart en in 1965 droeg de vzw het kasteel over aan de provincie Limburg. Vanwege de hoge onderhoudskosten wordt het kasteel in 2003 per opbod verkocht aan de huidige eigenaar Martin Hesemans die het na enige jaren in zijn bezit te hebben wederom te koop aanbiedt. Hesemans had het kasteel destijds per openbare verkoop verworven voor 1.3 miljoen euro en was van zinnens er een toeristische trekpleister van te maken. Meerdere ingediende plannen, zoals feestzalen, vergaderruimtes, restaurant en brasserie, hiervoor werden echter afgekeurd, waarna hij besloot om het goed te koop aan te bieden.

Het kasteel wordt omgeven door een acht hectare groot hoogstamboomgaard. Deze museumboomgaard herbergt onder meer 91 (historische) kersensoorten.

Het kasteel is niet toegankelijk voor het publiek, behalve op de "dag van de kers" (een door de vzw Fruitstreekmuseum georganiseerd evenement op de kasteeldomeinen). De museumboomgaard is vrij toegankelijk.

Bron: nl.wikipedia.org/wiki/Kasteel_van_Rijkel

In de vroege middeleeuwen, vanaf 1040 vermelden bronnen de heren van Ordingen. Hun kasteel fungeerde als wachtpost op de grens van het graafschap Loon. Messire Adam de Harduemont wordt vermeld in 1253. Zijn kinderen en kleinkinderen waren tot de 14e eeuw bewoners van het kasteel. Gebrek aan nakomelingen deed het kasteel overgaan in het bezit van de aanverwante familie Duras. In de verdere geschiedenis duiken namen op als:

Willem van Duras, overleden in 1389
zijn neef Arnold II van Ordingen, de eerste die zich heer van Ordingen noemde
Maria van Ordingen huwde met Willem van Horion
Arnold van Horion, overleden in 1481, werd begraven in de kerk van Ordingen
Willem II van Horion, zoon van Arnold, overleden in 1503, ook begraven in de kerk van Ordingen
Willem III van Horion paste het kasteel aan aan de geest van de renaissance
de dochter van kleinzoon Willem IV van Horion, Digna huwde met Gerard Huyn van Amstenrade. Gerard besloot net voor zijn dood het kasteel te verkopen. Zijn echtgenote Sophia van Bellinckhausen verkocht het in 1611 aan Edmond Huyn van Amstenrade, landcommandeur van Alden Biesen en lid van de Duitse orde, toevallig familie van haar overleden echtgenoot...

Bron: nl.wikipedia.org/wiki/Kasteel_van_Ordingen

Spoorlijn 23 was een Belgische spoorlijn die Drieslinter met Tongeren verbond. De lijn was 33,4 km lang. De spoorlijn werd ook wel het Fruitspoor genoemd omdat over deze lijn voornamelijk fruit werd vervoerd naar de diverse stroopfabrieken die gelegen waren in de buurt van de stations.

Op de bedding werd over het grootste deel van de afstand een fietspad aangelegd. Hier in Rijkel ligt de spoorbedding enkele meters dieper naast het fietspad.

Het Kasteel van Rullingen (ook Rolengen, Rolenghem en Ruelingen genaamd) is gelegen in de vallei van de Herk in Rullingen, een gehucht van de Belgische stad Borgloon.

De oudst bekende heer van Rullingen was Eggebertus van Rolengen, die getuige was bij de stichting van de abdij van Averbode door zijn leenheer, Arnold II van Loon.

De middeleeuwse sterkte werd, wellicht tussen 1623 en 1638, vervangen door een typisch Maaslands waterkasteel. Het bestond uit een U-vormig neerhof en een L-vormig herenhuis met uitspringende, vierkante hoektoren. In de 18e en 19e eeuw werd het kasteel aangepast aan de toen geldende woonnormen; een koetshuis werd aangebouwd. Tussen 1770 en 1850 legde men ten zuiden een Engelse tuin aan.

In 1912 kocht ridder Pangaert d'Opdorp het kasteel. De hoeve achter het kasteel en een dienstvleugel verdwenen bij een brand in 1920. Hierop werd het gebouw grondig vernieuwd, een tuin werd aangelegd en de grachten gedeeltelijk gedempt. Met het afbraakmateriaal bouwde men een nieuw koetshuis.

Sinds 1978 is het Provinciebestuur van Limburg eigenaar van het gebouw. Tot 2013 werd het gebouw uitgebaat als hotel-restaurant. In 2014 werd het kasteel door de Provincie Limburg verkocht aan de NV Livaco te Sint-Lambrechts-Woluwe, een van de vennootschappen van de projectontwikkelaar Kolmont van de familie Tans te Hasselt.

Bron: nl.wikipedia.org/wiki/Kasteel_van_Rullingen

Mooie ravel omgeven door natuur. Een herinnering aan de trein die er ooit langs het siroopfabriek van Borgloon reed.

Het kasteel was tot aan het einde van het ancien régime de residentie van de heren van Elderen.

Van de 13e eeuw tot 1501 behoorde het toe aan de familie Van Hamal. In 1501 huwde Anna van Hamal (1478-1556), erfdochter van Elderen, met Frederik van Renesse (circa 1470-1538), waarna het eigendom overging op de familie Van Renesse van Elderen. Sinds 1987 is Jean de Renesse (1959) kasteelheer.