Wildkirchli

Een mystieke plek die je moet passeren op weg door de rotswand naar Ebenalp.

Wildkirchli-grotten
Drie met elkaar verbonden brede grotten (Altaargrot of Kirchlihöhle, Benedengrot, Bovengrot) op een hoogte van 1488-1500 m in de tot 120 m hoge rotswand aan de oostelijke rand van de Ebenalp, ten zuidwesten van Weissbad (gemeente Schwende AI) . De altaargrot met een vlak tongewelf, waarvan de ingang zich als een veranda uitbreidt, werd in 1657 door pastoor Paulus Ulmann als kapel ingericht. Deze kreeg in 1785 een achteraltaarmuur en in 1860 een nieuwe klokkentoren. Een muur sluit het achterste deel van de grot (keldergrot) af onder de natte dwarsspleet. Kluizenaars woonden in de Benedengrot tijdens de zomermaanden van 1658 tot 1853. Vervolgens werd het gebruikt als festivalhut (herberggrot) voor herberg Aescher. Het gerenoveerde hermitagehuis doet sinds 1972 dienst als museum. De onderste grot versmalt aan de achterkant tot een doorgang die binnenin de berg naar een hoge, brede grot leidt (bovenste grot). Via een machtige puinhelling bereik je de grotpoort 12 meter hoger. Vroege vondsten van botten en tanden van holenberen uit het gebied van het rotspad voor de lagere grotten kwamen naar het Natuurhistorisch Museum St. Gallen. Om de collectie uit te breiden voerde Emil Bächler van 1903 tot 1908 opgravingen uit in de drie grotten. In 1904 ontdekte hij prehistorische apparaten in stukken vuursteenachtig gesteente uit een bovenste laag van de altaargrot. Hun gelijkenis met typen uit het Mousterien (Paleolithicum) bewees voor het eerst de aanwezigheid van Neanderthalers in de bergen. Mensen spraken over de Wildkirchli-cultuur. Latere vondsten in andere berggrotten leidden tot de naam Alpine Paleolithicum. Beide termen zijn tegenwoordig niet langer algemeen van toepassing.
De stand van het onderzoek rond 1900 maakte het moeilijk om de relatie tussen holenbeerbeenderen en culturele overblijfselen tijdens de Jongere IJstijd te identificeren. Pas na 1950 maakten speciale sedimentanalyses het mogelijk om de grotsedimenten in te delen in de gedetailleerde classificatie van de laatste ijstijd (Würm-ijstijd) en ze zo te dateren op een leeftijd van ongeveer 60.000-10.000 jaar. Het grootste deel van de altaargrot was onaangeroerd gebleven. Hier werd snel het oude bouwpuin afgegraven en werd een compleet lagenprofiel blootgelegd voor observatie van de afzonderlijke delen van de sedimenten en voor bemonstering.
Tekst / Bron: Historisch Lexicon van Zwitserland (HLS)
hls-dhs-dss.ch/de/articles/012768/2014-11-11

Het heeft veel spannende informatie over de grot die je kunt lezen terwijl je er doorheen gaat.