Die Achimer St.-Laurentius-Kirche

De Achimer St. Laurentiuskerk is de grootste plattelandskerk tussen de oude bisdommen Bremen en Verden en tegelijkertijd het oudste gebouw van Achim. In 1257 werd de Achimer-kerk voor het eerst genoemd in een document van de Bremer bisschop Gerhard II. Er zijn echter sterke aanwijzingen dat de kerk ouder is. In de toren staat een - weliswaar moeilijk te ontcijferen - opschrift dat het bouwjaar in 1091 aangeeft.
Het oorspronkelijke Romaanse veldstenen gebouw is steeds weer uitgebreid en herbouwd. Het originele metselwerk is nog steeds te zien op de toren en in de zuidmuur. In de eerste helft van de 14e eeuw werden het bijna vierkante koor en het transept gebouwd, waarvan de zuidvleugel groter is dan de noordvleugel. Oorspronkelijk had de kerk een plat plafond van hout. In de laatgotische periode (1350-1500) werd dit vervangen door een spitsbooggewelf.In de Dertigjarige Oorlog (1618-1648) ging het hele interieur van de kerk verloren, die Tilly, militair leider van de Katholieke Liga, verwoest en verbrandde.
Het interieur van de kerk heeft talrijke veranderingen en renovaties ondergaan.
Tijdens een ingrijpende verbouwing in de jaren zestig kreeg de kerk zijn huidige uiterlijk.Het barokke altaar werd in 1750 gemaakt door de Verdense beeldhouwer Arend Meyer. Opvallend is dat in de afbeelding van het kruis de benen van Jezus Christus evenwijdig zijn geplaatst. Deze voorstelling was eigenlijk ongebruikelijk geworden toen het altaar werd gebouwd. Boven op het altaar zijn spelende putti en een Christus met een overwinningsvlag te zien. Het altaar is een schenking van de heer von Wedding en zijn schoonzoon, waarmee een familiegraf bij de toren werd verworven.

De St. Laurentiuskerk is waarschijnlijk gebouwd op een voormalige heidense cultusplaats. Het gebouw, voor het eerst genoemd in een document in 1257, is het oudste bouwwerk in de stad. De kerk werd gebruikt als toevluchtsoord in tijden van oorlog en brand. Oorspronkelijk gebouwd als een Romaans veldstenen gebouw (gespleten keien zijn te vinden op de toren en de zuidmuur), werden nieuwe ramen opengebroken in de laatgotiek (14e eeuw). Een uitbreiding naar het oosten en de toevoeging van twee kapellen naar het noorden en zuiden vallen ook in het gotische tijdperk. Het bestaande vlakke plafond werd vervangen door een ribbengewelf. In de kapel van Mandelsloh en Clüver bevinden zich oude grafmonumenten en twee marmeren sarcofagen van een oude adellijke familie uit Achim. De klok in de kerktoren, die al in 1574 schriftelijk werd genoemd, wordt nu elektronisch bestuurd. Op de eerste verdieping zijn nog overblijfselen van de Furtwängler-klok uit 1864. Op de preekstoel, die in 1631 werd gebouwd, staan de vier evangelisten afgebeeld. Het laatbarokke altaar uit 1750 vertoont schitterende goud- en ivoorkleurige zijwaarden. Het oudste stuk in de kerk is de laatromaanse doopvont met een modern bronzen deksel dat het scheppingsverhaal uitbeeldt. In de Clüverkapel staat een figuur in een rood met gouden gewaad in een muurnis. Het is de patroonheilige van de Achimkerk, Sint Laurentius, die in 258 stierf voor zijn geloof. Volgens de overlevering werd hij levend verbrand op een rooster. In 2012 werd als onderdeel van een interieurrenovatie een barok schilderij uit de 17e eeuw ontdekt.

De landkerk St. Laurentius in Achim, Nedersaksen (district Verden), is de oudste en grootste landkerk tussen het voormalige bisdom Bremen en Verden (Aller). De kerk, gewijd aan St. Laurentius van Rome, is het oudste gebouw in de stad en wordt gebruikt door de Evangelisch-Lutherse St. Laurentius parochie van Achim (Wikipedia).