römischer Steinbruch

De oude Romeinen sneden al rode zandsteen in de vorm van een kubus voor hun huizen, watersystemen of grafmonumenten. De dorsvlegelsporen op de stenen trap suggereren dat de steengroeve in de 2e / 3e . was Century behoorde toe aan een particuliere ondernemer die hier af en toe stenen liet winnen.

De rode zandsteen van de noordelijke Eifel werd in de Romeinse tijd gebruikt voor de bouw van huizen en waterleidingen, maar ook voor het oprichten van grafmonumenten en wijdingsstenen.
Langs de getrapte rotswand bij Kall zijn over een breedte van ongeveer 11 m duidelijke tekenen van degradatie te zien. Romeinse steengroevearbeiders hebben lange rechthoekige blokken van ca. 30 cm dik uit de rots gesneden ("cleared"). De gebogen, kamachtige haksporen zijn het bewijs van Romeinse mijnbouwtechnieken. Met ijzeren pikhouwelen (bicorns) hakten de arbeiders eerst doorgangen rond de afzonderlijke blokken uit en verzonken ze in de rots tot de gewenste dikte van de blokken. Aan de voorkant sloegen ze vervolgens wiggaten in de rots, waar ze vervolgens met een voorhamer ijzeren wiggen in sloegen. Slagen op de wiggen maakten de blokken los van de vaste grond.
De relatief kleine omvang van de Kall-steengroeve suggereert dat blokken slechts af en toe werden gebroken voor lokale behoeften. Terwijl steengroeven aan de Rijn en in de noordelijke Eifel grotendeels in keizerlijk bezit waren en door het leger werden geëxploiteerd, is de winning van rode zandsteen hier waarschijnlijk uitgevoerd door een particuliere ondernemer, vergelijkbaar met die van de Katzensteinen bij Mechernich. Bron: bodendenkmalpflege.lvr.de

Helaas ligt de steengroeve direct aan een straat. Het is zo! Gedetailleerde borden langs de Pingen-wandelweg bieden veel informatie.