Wasserrad Seemühle

Het statige vakwerkhuis zou tussen 1700 en 1750 zijn gebouwd; een eerder gebouw dat daar stond, was aanzienlijk kleiner. Archeologen ontdekten de overblijfselen van de oude molenstuw van de laatste in 2000. Want toen liet de gemeente een nieuw molenrad plaatsen als uitstalling op de oostgevel van de molen.

Waterrad gereconstrueerd in 2000.

Het gebruik van de kracht van bewegend water om een molenrad aan te drijven is een eeuwenoude uitvinding van de menselijke ontdekkingsgeest, waarvan de oorsprong teruggaat tot lang vervlogen tijden. Dankzij een dergelijke constructie kon de spierkracht van mens of dier eenvoudig worden vervangen door de kracht van de natuurlijke elementen met een natuurlijke of kunstmatig aangelegde waterloop, om bijvoorbeeld graan te laten vermalen tot graan of olie uit fruit te laten persen.
Er zijn grofweg twee aandrijfvarianten voor watermolens:
* Ofwel raakt het stromende water simpelweg van onderaf de bladen van het waterrad om het in beweging te brengen; of
* De waterstroom wordt – meestal via een zogenaamd “molenkanaal” – boven het wiel geleid en valt op de schoepen, bij dit ontwerp is er een groter rendement door de natuurlijke zwaartekracht.