Montemarciano

Montemarciano ligt aan de Setteponti-weg, de oude Etruskisch-Romeinse Cassia Vetus-weg.
In de parochiekerk gewijd aan Santa Lucia en San Apollinare is de architraaf van de dertiende-eeuwse kerk bij de ingang ommuurd. Van bijzonder belang 400 meter van de stad Montemarciano aan de Setteponti-weg is het oratorium van de Madonna delle Grazie, gebouwd in 1522, omgeven door een portiek met kruisgewelven. Bij de toegangsdeur is er een beschilderde lunette met een Madonna en kind uit het begin van de zeventiende eeuw; binnen zijn er twee zeventiende-eeuwse altaren en een fresco uit de vijftiende eeuw waarvan wordt aangenomen dat het een jeugdig werk van Masaccio is: De Madonna troont tussen San Michele en San Giovanni Battista (van de site van de gemeente Terranuova Bracciolini).
Het was de plaats van twee oude ziekenhuizen voor pelgrims, gewijd aan Sant'Angelo en San Martino. Aanvankelijk onder de heerschappij van de familie Pazzi, werd het kasteel in 1288 bezet door de Florentijnse troepen en vanaf 1313 kwam het onder de definitieve controle van Florence. De gemeenschap van Montemarciano was ook opgenomen in de zogenaamde "derde van Loro" binnen het Podesta-kantoor van Terranuova en had een eigen gemeenteraad, compleet met een rector die om de zes maanden werd benoemd. Gereguleerd door de statuten van de gemeente was ook het feest van 8 mei ter ere van San Michelagnolo; het feest dat vandaag nog steeds wordt gevierd, was toen opgedragen aan de Madonna delle Grazie. De oude versterkte wand blijft Porta Campana sporen van de wanden en de Etruskische boog waardoorheen een verharde weg tot het slot van de "grot", de huidige weg geënt op degene die de stad langs de lengte kruist, werd in plaats gebouwd in 1918 vanaf het punt waar een oude tabernakel stond met schilderijen, aan de zijkanten van Christus aan het kruis, van San Rocco en San Sebastiano.

𝗱𝗲𝗹𝗹𝗮 𝗦𝗲𝘁𝘁𝗲𝗽𝗼𝗻𝘁𝗶: 𝗕𝗔𝗭𝗭𝗜𝗡𝗜
De lage temperatuur raadt aan om later met de fiets te vertrekken, voorlopig denk ik aan een goed ontbijt dan zie ik wel. Een uur gaat voorbij, ik verander en vertrek richting Montemarciano, vanmorgen wil ik BALZE weer zien.
Een paar kilometer, ik ben nog niet 'opgewarmd' en tijdens het fietsen door dit gehucht ontmoet ik GIULIANO BAZZINI, een kunstenaar geboren in LORO CIUFFENNA (Ar) in 1944, die momenteel woont en werkt in Montemarciano, een dorp dat ondanks zijn gecomponeerde van tweehonderd zielen, heeft een belangrijke fietsen bedrijf voor zeven decennia, hier in elke familie vindt u een fietser te vinden!
𝘲𝘶𝘦𝘴𝘵𝘦 𝘱𝘢𝘳𝘵𝘪 𝘴𝘪 𝘷𝘪𝘷𝘦 𝘥𝘪 𝘱𝘢𝘯𝘦 𝘦 𝘤𝘪𝘤𝘭𝘪𝘴𝘮𝘰 𝘦 𝘭’𝘶𝘭𝘵𝘪𝘮𝘰 𝘦𝘴𝘦𝘮𝘱𝘪𝘰, 𝘪𝘯 𝘰𝘥𝘪𝘯𝘦 𝘥𝘪 𝘵𝘦𝘮𝘱𝘰, is 𝘕𝘖𝘊𝘌𝘕𝘛𝘐𝘕𝘐 (it.wikipedia.org/wiki/Rinaldo_Nocentini) ..
Ik blijf een tijdje bij hem, hij laat me zijn atelier zien en hij praat met me over zijn werken, werken die spreken over figuren gegoten in brons of bedekt met koper, werken die uitgaan van vormeloze stukken ijzer en arme materialen. Je ziet duidelijk onderwerpen die hem dierbaar zijn en de beeldhouwer en schilder, zijn landgenoot Venturino Venturi (1).
De reden waarom ik spreek over Giuliano Bazzini, naast het feit dat hij een lokaal karakter is, is omdat hij zich in zijn nieuwste werk tot sport wendt, de essentie ervan versterkend, de kracht van gezonde, educatieve en sociale waarden "Ola-Ovation to sport" .
Toen ik ernaar keek, was het eerste dat in me opkwam het beeld van een wielrenner die over de finish triomfeert door zijn handen op te heffen en zijn vuisten te balen. Ik begreep dat die uiting van enthousiasme universeel het sportieve gebaar van triomf vertegenwoordigt. Een gebaar dat wij sporters allemaal hebben uitgesproken voor een echte of goliardische competitieve overwinning met vrienden, of door onszelf uit te dagen door de top van een piek of het einde van een lange reis te bereiken.
En na een glaasje vinsanto, wat altijd goed is zoals het in deze streken wordt gebruikt, namen we afscheid, hij ging naar huis voor de lunch, ik op de fiets om echt aan mijn tocht te beginnen.