Anhalter Bahnhof

Van het Anhalter Bahnhof is niet veel meer over. Het voormalige stationsgebouw was een monumentaal bouwwerk van 170 meter lang en 60 meter breed. Het eindstation had zes hoofdsporen en enkele zijsporen. Met de schade in de Tweede Wereldoorlog verloor het zijn belang en werd het uiteindelijk ontmanteld in 1961. Tegenwoordig is alleen een deel van de portiek te zien.

Het Anhalter Bahnhof heeft een lange geschiedenis. Als voormalig eindstation dat verloren is gegaan in de oorlog, is het een ander monument in de hoofdstad.

Meer op Wikipedia:

de.wikipedia.org/wiki/Berlin_Anhalter_Bahnhof

... En als je toch hier bent, kijk dan eens naar de voormalige douanemuur:
de.m.wikipedia.org/wiki/Berliner_Zollmauer

Het Anhalter Bahnhof werd in de jaren 1839 tot 1841 gebouwd als het eindpunt van de Saksische (later Berlijn-Anhalt) spoorlijn tussen Halleschem en Potsdamer Tor. Totdat het tijdens de oorlog in 1945 zwaar werd beschadigd, was het Anhalter Bahnhof een drukbezocht knooppunt van het grootstedelijke leven in de invloedssfeer van de Potsdamer Platz. Tijdens de uitbreiding en verhoging van het stationsgebouw van 1876 tot 1880 werd het oorspronkelijke gebouw vervangen door een nieuw gebouw ontworpen door Franz Schwechten, waarvan de ruïnes nog steeds te zien zijn.
In augustus 1946 hervatte de Deutsche Reichsbahn aanvankelijk haar activiteiten na tijdelijke reparaties. Door de verplaatsing van het langeafstandsverkeer door de DDR in verband met de deling van Duitsland werd het eindstation, van waaruit ruim een halve eeuw treinen van Berlijn naar Anhalt reden, overbodig. Het werd uiteindelijk gesloten in 1952 en het stationsgebouw werd afgebroken tussen 1959 en 1961, waardoor slechts een fragment van de portiek overbleef als herinnering aan het vroegere belang ervan.