Blick auf Gemünden

"Gemünden, de parel van de Hunsrück" is de naam van het landschappelijk zeer aantrekkelijke resort aan de voet van het Soonwald. Sterker nog, de bezoeker kan de indruk van het bijzondere dat de oude binnenstad van Gemünden uitstraalt nauwelijks weerstaan.Voor hem verrijst op een rotspunt het kasteel van de Baronnen van Salis-Soglio, herbouwd in het begin van de 18e eeuw en eeuwen eerder door bewoond door de adellijke families van Sponheim, Schmittburger en von Salis. Gemünden nestelt zich rond zijn muren met zijn vele oude vakwerkhuizen, die op hun beurt worden omringd door de Simmerbach, die onder Gemünden als de Kellenbach door een schilderachtig dal naar de Nahe stroomt, omlijst door Soonwald en Lützelsoon. Als de bezoeker de Schlossberg beklimt en vanaf zijn hoogte neerkijkt op de kronkelende steegjes en huizen met leistenen daken, moet hij zich realiseren dat deze plek, die ooit meer dan duizend inwoners had, altijd een centrum van lokale handel en commercie was.
Bron: gemünden.de/index.php/ortsbesichtung.html

De oude Gemünden

De "Gemünden-patch"

Zelfs van veraf biedt Gemünden een schilderachtig gezicht. De huizen op de eigenlijke "spot", omgeven door de Simmerbach, nestelen zich dicht bij de Schlossberg. De torens van de evangelische en katholieke kerken rijzen uit hun midden op en hoog boven op een rotsterras bekroont het kasteel van de familie van Salis Soglio. Talrijke idyllische hoekjes en prachtige oude vakwerkhuizen uit de 17e en 18e eeuw geven de plek een bijzondere charme. Helaas hebben oorlog en brand de meeste oude huizen verwoest. De geschiedenis vermeldt de plaats voor het eerst in 1304 als eigendom van de graven van Sponheim. De stadsrechten werden verleend tussen 1325 en 1337. Van de voormalige stadsversterkingen is niets meer over. Het eerste kasteelcomplex op de rots boven de Simmerbach gaat terug tot de graven van Sponheim. Zij bouwden rond 1350 de woontoren, waarvan nu alleen het souterrain nog overeind staat. In 1514 verwierf Fritz von Schmidtburg kasteel Gemünden van de paltsgraaf van Simmern en breidde het uit. Het bleef meer dan 300 jaar in het bezit van de Schmidtburgers. Tijdens de Pfalz Successieoorlog (1689) werd het kasteel grotendeels verwoest door explosies en branden. Het duurde meer dan een kwart eeuw voordat het huidige kasteel (1716-1728) met vier machtige ronde torens op de fundamenten van het oude kasteelcomplex in vroegbarokke stijl werd herbouwd. Met het huwelijk van de laatste vrouw uit Schmidtburg met de Oostenrijkse kapitein Anton Freiherr von Salis Soglio uit Graubünden in 1810 ging het eigendom over op de huidige eigenaren. Het wapen van beide families, de Schmidtburger-gesp en de wilg van die van Salis, zijn in steen gebeiteld boven het kasteelportaal. Halverwege de 19e eeuw werden de stallen aan de westkant van het paleis gebouwd. In 1937/38 werd de tussenvleugel uitgebreid met een keukenaanbouw op een wijze die monumentaal succesvol was. In de twee oude torens van het voormalige kasteel bevindt zich een kapel met het grafmonument van Fritsch von Schmidtburg. Grafmonumenten van de latere Schmidtburgers bevinden zich in het koor van de Evangelische Kerk in Gemünden. Bron: Tekst informatiebord

De evangelische kerk

De evangelische kerk onder het kasteel dateert uit 1905/06, maar het koor is laatgotisch. Oude bouwplannen suggereren dat de eerste kerk zeker in de laat-romaanse periode (13e eeuw) is gebouwd. In 1901/02 moest het grootste deel van de toren worden afgebroken vanwege bouwvalligheid. In 1905/06 werden het schip en het koorplein gesloopt. Vervolgens werd een eenbeukig neogotisch schip gebouwd met behoud van het laatgotische koor. In de 16e en 17e eeuw werden leden van de familie Schmidtburg in de kerk begraven en werden een aantal waardevolle levensgrote grafmonumenten gecreëerd, waarvan er drie nog steeds bewaard zijn gebleven. Het monument voor de eerste Schmidtburger (Fritz Schenk von Schmidtburg), oorspronkelijk gebouwd aan de zuidkant, bevindt zich sinds 1904 in de privékapel van kasteel Gemünden. Bij de herbouw van de protestantse kerk in 1906 zijn enkele grafstenen die voorheen in de koorvloer hadden gestaan naar de buitenmuur verplaatst. Bron: Tekst informatiebord