Ruine Nollig

De Nollig is de ruïne van een bewoonbare uitkijktoren hoog op de gelijknamige berg. De Rheinsteig loopt vlak langs het kasteel, het gebouw zelf is privébezit en kan niet worden bezocht. Maar toch is de Nollig een prachtig fotomotief.

De ruïnes van Nollig staan hoog boven de stad op de gelijknamige heuvel. Deze verdedigingstoren werd rond 1300 gebouwd als onderdeel van de stadsversterking om de stad langs de Rijn te beveiligen. Uit onderzoek is gebleken dat de toren oorspronkelijk werd opgetrokken als een vakwerkhuis met drie verdiepingen, waarvan de fundering direct op de leistenen rots rustte. In het noorden droeg het vakwerkhuis een kantelen, eveneens gemaakt van houten balken. Later werd de toren ingekapseld in een massieve muur van breuksteen en uitgebreid met twee ronde torens aan weerszijden van de houten loopbrug. In de westelijke toren bevindt zich de wenteltrap die naar de toren leidt.
Oorspronkelijk zou de stadsmuur tot aan de verdedigingstoren reiken, maar vanwege de gladde leistenen vloer is dit nooit gerealiseerd. Op het beoogde aansluitpunt bij de toren is echter nog de oorspronkelijke maat van de stadsmuur te zien: deze was ca. 6 m breed en ca. 1,30 m dik.
Tegenwoordig is de toren privébezit en kan niet worden bezocht.
Een uitzondering was Open Monumentendag 2007, toen het publiek toegang kreeg tot de toren. Veel gasten en lokale bewoners maakten van de zeldzame gelegenheid gebruik om de Nollig te beklimmen om de oude vestingtoren te bekijken.
De ruïne Nollig is alleen te voet bereikbaar via de Rheinsteig of de Rheinburgenweg. Er is geen toegang met de auto.

lorch-rhein.de/staticsite/staticsite.php?menuid=57&topmenu=41

De ruïne Nollig (ook wel Nollich, Nollig, Nollicht, Nollingen en Nollen genoemd) is de ruïne van een kasteel op een heuveltop, de "Nollig" of "Wachtenberg" op 176 m boven de zeespiegel. NN, ten noordwesten van de stad Lorch aan de Midden-Rijn in het district Rheingau-Taunus in Hessen.

Het werd rond het begin van de 14e eeuw gebouwd als een vakwerkgebouw met drie verdiepingen, maar werd iets later omhuld en versterkt met een massieve muur. In de richting van de berg was het beveiligd door een halsgracht en een schildmuur geflankeerd door twee ronde hoektorens.

Tot op de dag van vandaag is het controversieel of de toren deel uitmaakte van de plaatselijke stadsversterkingen. De schildmuur, die zich naar de zijkant uitstrekt, suggereert in ieder geval een dergelijke bedoeling.

Het gebouw is in particulier bezit en kan niet worden bezocht.