Tuinwijk

Door de aanleg van vele sociale verkavelingswijken in de jaren 1965-1985 werd het ideaal van betaalbaar wonen voor iedereen in België stilaan benaderd. Door de ‘Wet op de Stedenbouw van 1962’, waardoor het voor huisvestingsmaatschappijen mogelijk werd om gericht gronden aan te kopen en bouwprojecten te realiseren in nieuwe woon- en woonuitbreidingsgebieden, werd het aantal sociale woningen vanaf midden jaren zestig tot eind jaren zeventig gestaag opgedreven. Zo kwamen er tussen 1976 en 1980 jaarlijks gemiddeld 13.600 extra sociale woningen bij in België, een absoluut kwantitatief hoogtepunt in de geschiedenis van de Belgische volkshuisvesting.Het leeuwendeel van deze sociale woningbouw werd gerealiseerd in grote verkavelingswijken, vaak in of vlakbij landelijke gemeentes, en zo bijdragend tot de algemene verstedelijking van het Vlaamse platteland in deze periode (suburbanisatie). De meeste verkavelingen uit deze periode worden wel gekenmerkt door een zeer ruim opzet, met brede straten en ruime voortuinen.Deze brede straat en ruime voortuinen zien we ook in de Tuinwijk, de eerste sociale woonverkaveling die in Sint-Joris omstreeks 1973-1974 werd gerealiseerd door de sociale huisvestingsmaatschappij Interbrugse.