Oratorio della Madonna delle Grazie

Ongeveer twee kilometer van Loro Ciuffenna (Ar) is de omweg die naar het kleine dorpje Montemarciano leidt. Gelegen in de gemeente Terranuova Bracciolini (Ar) en op slechts vierhonderd meter van de kerk van de Madonna delle Grazie die zich aan de Setteponti-weg bevindt.
De ingang van het dorp wordt gemarkeerd door de Porta Campana. Een oude middeleeuwse poort die nog intact is en die in de dertiende eeuw dit kleine kasteel beschermde, ingesloten op een uitloper van de rots boven het fantastische landschap van de Balze del Valdarno. In feite is Montemarciano ook het startpunt voor vele excursies naar de beroemde Buca delle Fate.
De binnenkant van de Porta Campana heeft nog steeds de trap die leidt naar wat vroeger het patrouillepad was. Vanaf hier heb je een prachtig uitzicht op de hoofdweg die pas in 1918 werd aangelegd om naar de Strada delle Cave af te dalen. Eerder was het echter bereikbaar via een andere toegangsdeur, genaamd Arco Etrusco, en gelegen in het zuidelijke deel van het dorp.
In de Middeleeuwen was Montemarciano ook beroemd om zijn twee ziekenhuizen voor pelgrims die door de Cassia Vetus trokken. In de veertiende eeuw werd deze oude instelling overgebracht naar het dorp Renacci, in de gemeente San Giovanni Valdarno (Ar).
Bij het binnenkomen van dit kleine dorp krijg je het gevoel dat het leven langzamer gaat. In de zomer geven de met bloemen versierde balkons de bezoeker de sfeer van weleer, verrijkt door het mooie uitzicht op de steegjes.

SANDRO FABRIZI - MIJN PRACHTIGE TOSCANE

De naam is hoogstwaarschijnlijk afgeleid van het Latijnse Mons Marcii, dat is de plaats van de Gens Marcia. In de Middeleeuwen maakte Montemarciano, net als Poggitazzi, Piantravigne, Persignano en Montalto deel uit van een systeem van Ghibellijnse kastelen onder de macht van de familie Pazzi om de Setteponti-weg te verdedigen, die sinds de oudheid een van de belangrijkste verkeersaders tussen Arezzo en Fiesole, dus van Florence en het noorden en Rome. Image143 Deze kastelen, gelegen op de ribben en geulen van de "Balze" waren verbonden met de hoofdader door korte divertikels en, aan de andere kant, met de Arno-vlakte. Dit hele systeem van kastelen werd belegd door de macht van Florence, die het aan het begin van de jaren 1300, met talrijke en herhaalde aanvallen, tot zijn macht bracht. Montemarciano, waar ook een "Spedale" stond onder de afhankelijkheid van de abdij van Santa Mama in de buurt van San Giovanni, werd in 1288 bezet door de Florentijnen. Nadat ze het kasteel hadden verwoest, herbouwden de Florentijnen het vanaf 1313, niet langer in de vorm van een samengevoegd zoals het vroeger was, maar op dezelfde wijze als het ontwerp van de "terre nove"", met een centraal plein en een orthogonaal stelsel van straten, in het kort, met een dambord plan dat naar beneden komen om onze dagen heeft. Van de twee oorspronkelijke kerken, een van San Michele evidente Lombard en Arian legacy, en een van Sant'Apollinare evidente Byzantijnse extractie met een zeer doorlatende geschiedenis grens die onvermijdelijk onthult de diepte van onze geschiedenis te geven, maar een bleef. De een die zelfs vandaag de dag nog te zien is, gewijd aan Santa Lucia en Sant'Apollinare. Het is in deze periode van de eerste Florentijnse expansie dat de patriciërsfamilies van de stad zich vestigen en zich grote landgoederen toe-eigenen, zoals in het geval van Montemarciano i Rinuccini, die een uitgebreid programma van overnames van boerderijen en gebouwen op het land ondernam. Later, in de richting van de 15e eeuw, de gemeenschap van Montemarciano, die werd opgenomen in de zogenaamde "derde van Loro" in de podesteria van Terranuova, had ook de gemeenteraad, compleet met een "rector" om de zes maanden te worden benoemd, en volgde zijn eigen wettelijke regels. Vanaf de zeventiende eeuw volgde het het lot van de gemeente Loro Ciuffenna.

VAN DE WEBSITE caivaldarnosupreste.it/il-castello-di-montemarciano

Oud middeleeuws dorp met zijn karakteristieke klokkenpoort.