Irrhain

Mystieke plek, dan de mysterieuze orde

De dichterskring rond Georg Philipp Harsdörffer en Johann Klaj, die in 1644 de Bloemenorde stichtten, verzamelde zich oorspronkelijk in het zogenaamde Dichtersbos nabij de Weidenmühle, een schiereiland gevormd door een boogmeer van de Pegnitz. Nadat de eigenaar van het pand deze plek met een hek ontoegankelijk had gemaakt, kwamen de leden bijeen in het Haus Zum Halbmond, dat toebehoorde aan Andreas Ingolstätter.

Om de natuurlijke poëzie weer te kunnen cultiveren, stelde de pastoor van Kraftshof, Martin Limburger, in 1676 aan het toenmalige hoofd van de orde Sigmund von Birken voor om een nieuwe ontmoetingsplaats te creëren in een overwoekerd eikenbos nabij het dorp Kraftshof. Limburger ontwikkelde het concept van een pratende tuin; hij vatte het ‘gekke bos’ op als een symbool van het ‘wereldgekke bos’, wat overeenkwam met de hedendaagse piëtistische geest. Het werk werd in 1678 voltooid en in 1681 bevestigde het bosaalmoeskantoor aan de Sebalder-kant van de stad aan de Bloemenorde dat het de "Irhain" als eeuwigdurend leengoed had ontvangen.

Het oorspronkelijke labyrintische idee werd uiteindelijk volledig verlaten. In 1796 werd de slangenwandeling gesloten omdat deze te moeilijk te onderhouden was, in 1802 volgden verdere vereenvoudigingen en in 1878 werd de route zodanig gewijzigd dat verdwalen niet meer mogelijk was.

In de periode die volgde werd de Irrhain steeds meer een plek puur voor het in stand houden van traditie. In 1855 bezocht de Beierse koning Maximiliaan II het Irrhain-festival van de orde. Het toegangsportaal dat vandaag de dag nog steeds bestaat, werd gebouwd ter gelegenheid van het 250-jarig jubileum in 1894. In 1944 werd de Irrhain door de oorlog beschadigd, raakte tijdelijk overwoekerd en werd alleen voor privédoeleinden gebruikt.

In de Irrhain bevinden zich gedenkstenen uit de 18e en 19e eeuw die zijn opgedragen aan leden van de orde, bijvoorbeeld een obelisk voor het erelid Christoph Martin Wieland. Van de ruim dertig gedenkplaten die voorheen aan bomen werden bevestigd, is er nog maar één over. Na 1996 werden vier nieuwe panelen toegevoegd.

In 1992 werd de sociale hut herbouwd. Elk jaar vond op de eerste zondag van juli het “Irrhainfest” plaats, waarbij op het natuurlijke podium een “Irrhainspiel” werd opgevoerd. Er werden vooral stukken van Hans Sachs uitgevoerd.

(de.wikipedia.org/wiki/Irrhain)

De Irrhain werd rond 1680 aangelegd als ontmoetings- en ontspanningsplaats voor de leden van de Pegnesiaanse Bloemenorde. Deze vereniging, opgericht door Georg Philipp Harsdörfer en Johann Klaj in 1644, was een van de belangrijkste barokke taal- en literaire verenigingen in Duitsland. (De Orde van de Bloemen bestaat nog steeds, hoewel deze van minder belang is). Zoals de naam al doet vermoeden, was het doolhof aanvankelijk ontworpen als een labyrint; Dit werd echter later opgegeven omdat het te complex was - het 'Vergis je niet' op de boog verloor de concrete betekenis die het (ook) voorheen had.
Plannen om de faciliteit, die nu behoorlijk overwoekerd is, te renoveren, zijn tot nu toe mislukt vanwege bezwaren van natuurbehoud (juveniele kevers?). Je kunt echter nog steeds de gedenkstenen voor Harsdörfer, Klaj, Birken en Wieland zien, enkele gedenkplaten en het Schiller-monument opgericht op de 100ste verjaardag van zijn overlijden.