Lael rides Alaska: Het lokale hoofdwegennet

Ik ging deze Everest-uitdaging aan als onderdeel van Rebecca Rusch's Giddy Up for Good om geld in te zamelen voor COVID-19-hulpverlening.



Dit was mijn eerste Everest-poging; totdat ik een aantal ronden binnen was, realiseerde ik me niet dat ik waarschijnlijk een korter, steiler stuk weg had moeten kiezen… meer lezen

Ik reed naar Denali National Park met mijn ouders, mijn neef Josh, Rue en Christina.



De Denali Park Road is een van mijn favoriete ter wereld. We hadden uitzonderlijk weer en er was heel weinig verkeer.



De toeristenbussen zijn dit jaar zeer beperkt en er zijn niet veel mensen buiten. We zagen elanden… meer lezen

Dit was onze capstone-campoutrit voor Anchorage GRIT.



We verdeelden het over drie dagen, beginnend bij hun school in East Anchorage, brachten de eerste nacht door in de buurt van Mirror Lake, de tweede in de Serenity Falls Forest Service Cabin aan het einde van Eklutna Lake, en rijden terug naar de trailhead… meer lezen

Mijn ouders wilden Chena Hot Springs bezoeken, ten noordoosten van Fairbanks. Ik reed met hen en Joshua weg, doorweekt in de badkuipen en begon toen naar huis te rijden naar Anchorage. Ik kampeerde de eerste nacht bij hen en ging de volgende ochtend verder naar het zuiden.

Op de tweede dag van mijn rit van Chena Hot Springs naar Anchorage, reed ik om bij vrienden te blijven in Creekside Cabins in de buurt van Denali National Park.



Ik heb twee zomers in hun café gewerkt. Het was geweldig om alle verbeteringen te zien die ze aan hun eigendom hebben aangebracht en om een welkome… meer lezen

Holly en Tracey van Creekside Cabins hebben op hun openingsdag koffie en roerei voor me gemaakt, zo leuk om ze bij te praten!



Rue besloot vanuit Anchorage naar mij toe te rijden en we zouden elkaar bij Willow ontmoeten om samen naar de hut van mijn ouders te rijden. Het was echt het beste gevoel om de… meer lezen

Ik moet toegeven dat ik behoorlijk zonk was op de laatste dag dat ik vanuit de cabine naar huis reed. We stopten bij Wasilla en ik at een hele lange sandwich bij Subway. Zo leuk om Rue's gezelschap te hebben.

Mijn beste vriendin Christina vroeg of ik wilde racen met de Foxy Beaver, een grindrace van 60 km (37 mijl) in de buurt van Knik.



Ik had daar nog nooit gereden, dus besloten we om 's ochtends samen op pad te gaan voor een warming-up van 100 km (62 mijl).



Het was een mooie dag! Ik voelde me geweldig tijdens… meer lezen

We kwamen laat in de middag aan in Prudhoe Bay, zetten onze fietsen bij elkaar op het vliegveld en begonnen laat in de avond aan de Dalton Highway.



We reden eerst naar de enige winkel voor de komende 500 mijl om een campingkachelbus en berenspray te kopen omdat we ze niet mee in het vliegtuig konden nemen… meer lezen

Dit stuk van de Dalton Highway gaat van vlak terrein naar glooiende heuvels.



De enige mensen die we zagen waren passerende vrachtwagenchauffeurs en een man die het kamp en de landingsbaan in Happy Valley runt, waar we stopten zodat Rue haar e-bike kon opladen. Hij zei dat er een kudde muskusossen aan… meer lezen

Dit stuk van de Dalton Highway komt de Brooks Range binnen en klimt over de Atigun Pass, de hoogste pas in Alaska op 4.800 voet (1460 m).



Ik hou van dit ruige en ruige gebergte. Het is zo ver naar het noorden, dat er geen bomen zijn. We klommen 's middags over de pas en stopten bij een klein pomphuis… meer lezen

Op de vierde dag bereikten we Wiseman en Coldfoot waar we wat droge voorraden inslaan (meestal chips en ramen), een hamburger aten en er een inpakten om te gaan.



Tegen het einde van de dag waren we door de Brooks Range. Hoe verder we naar het zuiden gingen, hoe erger de muggen werden, vooral bij water… meer lezen

Dit rijden is zwaar! Het is altijd omhoog of omlaag en in beide richtingen steil. We eindigden de nacht in de buurt van de Yukon-rivier.



Een team van 350 brandweerlieden had de BLM Five Mile-camping overgenomen, dus kampeerden we aan de overkant van de weg naast een vader en zoon (beiden genaamd Walter… meer lezen

Vroeg in de ochtend stopten we bij Yukon River Camp. Rue laadde haar fiets op, we namen een douche, aten hamburgers en pakten er een voor onderweg.



Het regende aan en uit en de muggen waren verschrikkelijk, maar het rijden hier was adembenemend. We passeerden vroeg in de avond de ingang van de Dalton… meer lezen

Dit was de laatste dag naar Fairbanks. Onze fietsen waren vernield en wij ook! We waren zeker blij om op te ruimen en ons klaar te maken voor het volgende stuk.

Dit is de beste trail-specifieke bikepacking-route in Alaska, die een netwerk van single track-trails op het schiereiland Kenai verbindt.



Er is elk jaar eind juni een race op de route, een uitzonderlijke tijd om te rijden omdat de paden in uitstekende staat zijn (voordat ze overgroeid raken) en er veel… meer lezen

Met een enkele dag tussen reizen naar Colorado voor een bruiloft en naar Kodiak Island om nieuwe wegen te berijden, gingen Rue en ik naar Homer zodat ze het Fireweed kon schieten en ik mijn rit kon verbinden met Cooper Landing (waar ik doorheen ging tijdens de Kenai 250).



Het voelde heerlijk om de hele… meer lezen

Rue moest in Anchorage blijven om te werken, dus vloog ik naar Fairbanks om naar Eagle, Alaska te rijden.



Ik had geweldige herinneringen aan het rijden daar drie jaar geleden en wilde de reis maken voor het einde van het seizoen.

Ik was op weg van Fairbanks naar Eagle. Chicken, Alaska dankt zijn naam aan het feit dat de mensen die met de stad begonnen ptarmigan (de staatsvogel van Alaska) niet konden spellen, dus noemden ze het in plaats daarvan Chicken.



Ook al is het pas augustus, in het binnenland van Alaska begint de herfst… meer lezen

Ik bereikte Eagle aan de Yukon-rivier. Alles was gesloten vanwege COVID, maar het was een heerlijke rollende rit.



Ik raakte de rivier en draaide me om om naar de toendra te klimmen om te kamperen. De dagen worden duidelijk korter.