Het is maart 2021. Het winterseizoen in ons berghotel in de Franse Alpen zit er net op. Het was een vreemde winter. De skiliften stonden stil. Normaal gesproken krioelt het op de pistes van de mensen en barst ons hotel uit zijn voegen van de drukte. Nu bleef het rustig. We ontvingen enkele gasten. Zij dineerden op hun kamer en vermaakten zich overdag op de slee of met toerskiën.

Omdat we nauwelijks personeel hadden aangenomen, was ons team een stuk kleiner en hadden we alsnog onze handen vol aan deze winter. De sneeuw verdween langzaam en de wegen werden begaanbaarder. Het was tijd voor een verdiende break, dus knoopten we onze tassen op de racefiets om onze achtertuin, het Nationaal Park des Écrins, te verkennen.

Ik plande een rondrit van drie dagen langs de grenzen van het Écrins Massief, met hotelovernachtingen in Bourg d'Oisans en Embrun. Dan kom je uit op een tocht van zo’n 265 kilometer en bijna 5.000 hoogtemeters. Die stijgingen zijn hier niet vreemd, want het Écrins Massief telt liefst 150 toppen van meer dan 3.000 meter hoog. Het landschap in de zuidelijke Alpen is ongerept en heeft imposante bergen met spitse toppen. Niet voor niets behoort dit gebied volgens velen tot een van de mooiste natuurparken van het land.

De route start in Puy Saint Vincent en gaat tegen de klok in. Je kunt natuurlijk ook ergens anders starten of met de klok mee fietsen. De route gaat volledig over asfalt en is daardoor zeer geschikt voor de racefiets, al volstaat een toerfiets ook.

Als je in Puy Saint Vincent start, passeer je Briançon en beklim je de Col de Laurette, waarna een lange afdaling volgt naar Bourg d'Oisans. Onderweg fiets je langs La Grave, ook wel bekend als het bergdorp van La Meije, een van de mooiste pieken van de Écrins. Na onze nacht in een hotel in Bourg d'Oisans beklommen wij de Col d’Ornon en Col du Parquetout, een minder bekende, maar ontzettend mooie en steile klim. Hierna volgden we de Route Napoleon naar beneden richting Gap. Net voor de stad sloegen we af en fietsten we over de Col de Manse waarna we afdaalden naar Embrun. De volgende morgen keerden we over een balkonroute terug naar Puy Saint Vincent.

Persoonlijk vind ik deze route het mooist in het voorjaar of najaar. Wij reden deze tocht aan het begin van de lente. Door de grote hoogteverschillen en zon- en schaduwkanten van de bergen fiets je de ene keer door met sneeuw bedekt winterlandschap en de andere keer door een dal waar de lammetjes al rondspringen in de groene en zonnige alpenweiden. De overgang van zomer naar herfst moet ook prachtig zijn.