Voor wie van fietsen, avontuur en meer in het algemeen, het buitenleven houdt, is het idee om epische bergen te veroveren een droom. Jarenlang droomde ik ervan om de meest afgelegen plekken ter wereld te verkennen, en dit te doen in het seizoen waar ik het meest van houd: de winter. Deze droom leidde me ook op het pad om het meest fascinerende gebied van het Aziatische continent te ontdekken, de Himalaya’s in Nepal. Ik brandde van nieuwsgierigheid naar plaatsen als het Mustang-gebied (het laatste Tibetaanse bastion op Nepalese bodem) waarover ik had geleerd in Terzani's verhalen en enkele spectaculaire documentaires.

Toen ik eenmaal mijn legendarische bestemming (Everest Base Camp) had vastgelegd, was het tijd om de route te bestuderen. Deze moest aan een aantal criteria voldoen: me zo bezig mogelijk houden (de route bestaat uit 19 dagen fietsen); door de Mustang- en Annapurna-gebieden kruisen en via de Khumbu-vallei naar Everest BC klimmen.

Toen ik de route eenmaal op komoot had gepland, begon ik het type terrein te bestuderen. Ik koos het meest ideale vervoermiddel voor deze onderneming: een mountainbike. Mijn materiaalkeuze moest me kunnen beschermen tegen de extreme uitdagingen rond het klimaat en de rap veranderende weersomstandigheden. Ik moest voorbereid zijn op de hoogte, de dorre en droge (maar sneeuwloze) gebieden en de enorme temperatuurwisselingen tussen 5000 meter boven zeeniveau en de lagere valleien.

Op een avontuur als deze kom je na twee dagen in een routine. Dan pas leer je de ritmes en tijden van de plaatsen waar je doorheen reist. Ik heb het altijd relatief gemakkelijk gevonden om me aan te passen omdat je in principe het ritme van de dag en het licht volgt. Wakker worden, snel ontbijten en gaan - de adrenaline warmt je vanzelf wel op! De acht tot tien uur die ik per dag in het zadel doorbracht waren gevuld met trappen, foto's maken en zoeken naar de volgende rustplaats.

Toen ik eindelijk het Everest Base Camp naderde en 's werelds hoogste berg voor me verscheen, gingen mijn gedachten vooral naar de lange weg voorafgaand aan mijn avontuur – met mijn fiets naar een van' s werelds meest symbolische plekken. Ik herleefde de jaren van offers, de weddenschappen met mezelf, de twijfels en moeilijke momenten.

Ik was ontroerd, schaamde me er niet voor, en terwijl ik aan dit alles dacht voelde ik dat Sara, mijn partner, daar in geest bij me was. Zij was degene die vanaf dag een in mij geloofde, dat dit allemaal ooit mogelijk zou zijn. Alleen al die wetenschap was genoeg motivatie om door de moeilijke stukken te komen, zelfs op de lastigste momenten. De herinnering aan wat is geweest en waar je begon, is voor mij de sterkste drijfveer om door te gaan. Ook als het spel soms verdomd moeilijk wordt.